Yıllar geçti kuşlar hep öttü.
Yuvaları hep var oldu,
Uçtular gök kubbeye, gökyüzü oldu.
Gökyüzü hep var da,
Renginde bir başkalık.
Bulutlar bir değişik, olur sana karınca
Bir bakarsın, dağ olmuş pervasızca.
Ağaçlar var, dalları bahçeye dolanır.
Kökleri var aranır da aranır.
Sözlerini duyarsın da
Anlamazsın insan, nasıl anlarsın?
Gece çökerdi sinsice
Parlar, her daim parlardı.
Kayıp giden onlarca yıldız arasından,
Bir tanesi hep bana kalırdı.
Onlarca kağıt, kalem ve fikir,
Hep vardı umutlar.
Yazdıkça yazan, silgi olur siler.
Onca karaladığım yazılar, bir anda sessizce gider.
İnsan var, aklı ve kalbi olan.
Derdi var,
İnsanda vuku bulan.
Şimdi bir dert var, içinde insan kalan.
Zaman vardı, anıları zindana attı.
Üzülürdü insan,
Sâhi insan var mıydı?
Geçip giden ama gidemeyen zaman mıydı?
Çocukluk vardı,
Zamanın alıp götürdüğü
Oysa bir nimet, kalbinde yaşayan,
Çocukça ve hep çocukça kalan.
Yanardı mum, sönerdi sönmesi gereken.
Dolardı kalbim, aklım.
Özlüyorum geçmişi en derinden,
Çocukça hayallerimi, özlüyorum gerçekten.
Şimdi bakıyorum etrafıma,
Değişiyor.
Sonra anlıyorum, ziyan yok anlıyorum.
Ben bu hayatta hep çocuk kalıyorum.
Yorumlar
Yorum Gönder